شهرام گراوندی برای خورنا نوشت:

برای بار چندم طرحی در حال بررسی است که گواه تمرکز مجلسنشینان بر دوپارهکردن خوزستان به دو استان شمالی و جنوبی است. استان شمالی شامل مناطق بختیارینشین و لرنشین به مرکزیت دزفول؛ و استان جنوبی که مشتمل بر همان و همین تنوع فعلی اقوام مشتمل بر بختیاری و عرب و شوشتری دزفولی است با مرکزیت اهواز و شامل شهرهای جنوبی خوزستان.

این طرح در دورههای پیشین مجلس نیز مطرح شد و هرگز به نتیجه نرسید. چنین تقسیمات کشوری در ایران همواره مورد بحث بوده و در بسیاری مقاطع تاریخی نیز منتج به تقسیم استانهایی مانند مازندران به دو استان یا خراسان به سه استان و تهران به سه استان ووو شده است که در برخی موارد مورد نارضایتی مردم نیز شده است.

تقسیمات کشوری فقط مختص انشعاب استان ها به چند استان نیست و بخشها به شهرستان ها؛ و روستاها به بخش نیز تبدیل میشوند. کما اینکه بر اساس آخرین آمار کشور ایران دارای ۳۱ استان و ۲۶۸ شهرستان است و این رفتار و روال سیاسی علیالقاعده با رشد جمعیت و اتخاذ سیاستهای مختلف اقتصادی و فرهنگی و غیره و غیره کماکان ادامه خواهد یافت. اما چرا این طرح نباید در خوزستان اتفاق بیفتد؟! و یا چرا نباید اگر قرار است چنین تفکیکی در خوزستان رخ بدهد، بر مبنای شمالی، جنوبی و منطبق با این طرح مورد مناقشه باشد؟! استان خوزستان، اقتصادیترین و متنوعترین استان با حضور اقوام و مذاهب مختلف ( و حتا وجود اقلیتی مانند صابئین مندایی به صورت خاص در خوزستان) است که این تکثر همواره مایهی وحدت و انسجام نه تنها خوزستان که مایهی آرامش و ثبات کشور هم شده است. به عبارتی میتوان خوزستان را امنیتیترین و سوقالجیشی ترین استان کشور هم نامید. وجه اقتصادی خوزستان به میزانی است که هیچ استانی حتی تهران با خوزستان قابل مقایسه نیست.

خوزستان نبض اقتصاد و سیاست و حضور در تمامی دعواها و منازعات سیاسی کشور در تقابل ناخواسته با تمام کشورهایی است که دندان طمع به خوزستان و ایران دوختهاند؛ و با همین ترکیب و شمایل فعلی است که خوزستان مانند یک دژ فولادین در برابر خصمهای کهنه و نو در عصر جدید رفتار میکند. اینها بخش ناچیزی از اهمیتی است که خوزستان دارد و بخش عاقل و دوراندیش سیاست و شورا و قانون گذاری ایران هرگز نباید تن به چنین اقدام خطرناکی بدهد و با دست خود مایهی دردسر و حاشیه آفرینی غیرضروری و هزینههای سرسام آور و خطرناک شود!