✍:سیمین درویشی

در دنیای صنعتی و مدرن امروز،اهمیت جاده ها و راه های شوسه بر هیچ کس پوشیده نیست.در گذشته های تقربیا دور که امکانات و ادوات راه سازی همچون امروز نبوده است؛ انسانها با بیل و کلنگ و دست خالی به جان سنگ های سخت و خارا افتاده و راهی در میان آنها پیدا می کردند.

امروزه با اختراع ماشین های پیشرفته راه سازی،جاده ها به سرعت تکمیل می شوند و بزرگراهها و تونل ها یکی پس از دیگری شهرها و کشورها را به یکدیگر متصل می کنند.

شاید باور این مساله سخت باشد که جاده بیست کیلومتری و فوق العاده مهم امیدیه- جایزان،ده سال است که پس از تخریب جاده قدیم آن،هنوز بلاتکلیف باقی مانده است.

در اهمیت این جاده همین بس که روزانه صدها خودرو شخصی و شرکتی از آن عبور میکرده و کارمندان شرکت نفت را به محل کار خود در پالایشگاه کرنج جایزان و پروژه های آن می رساندند.

منطقه جایزان با پتانسیل عظیم نفت و گاز و صادر کردن روزانه هزاران بشکه نفت از محروم ترین و مظلوم ترین مناطق کشور می باشد.

با یک حساب سرانگشتی اگر در هر سال دو کیلومتر از این جاده بیست کیلومتری را زیرسازی و آسفالت کرده بودند؛امروز چیزی از آن باقی نمی ماند و با قیچی مبارک آقای گلمرادی و استاندار محترم به افتتاح می رسید.

جاده بیست کیلومتری جایزان- امیدیه بزرگراه همت و حکیم تهران نیست که کمتر از دو سال،ساخته و افتتاح می شود و شرق و غرب و شمال و جنوب این شهر بزرگ را به هم متصل میکند.

مردم شهرهای جایزان و امیدیه مجبورند برای رسیدن به محل کار خود و انجام امورات اداری،مسیر خطرناک شهرستان آقاجاری را انتخاب کرده که تاکنون دهها نفر در این جاده خطرناک،جان خود را از دست دادند.

در پایان انتظار می رود ائمه محترم جمعه امیدیه و جایزان با ورود به این مساله و تذکر به مسولین،این زخم کهنه ده ساله را مداوا نمایند.