یادداشت عباس مدحجی/‌خورنا: حدود یک سال از آغاز بکار دوره ی پنجم شورای شهر خرمشهر در حالی میگذرد که بنظر نمیرسد این شورا توانسته باشد آنطور که قصد داشت انسجام خود را به نمایش گذارد.

در آغاز کار، اعضای منتخب که تازه داشتند از هیجانات انتخابات تخلیه میشدند، وارد روزهای جنجالی انتخاب شهردار شدند. پروسه ی گزینش شهردار آنقدر پرحاشیه و جنجالی شد که پای روکردن پرونده ها هم به موضوع بازشد. اوج خروش رودخانه ی شورای خرمشهر یا ورودْ به یک “دشتِ بزرگ” در حال اضمحلال بود که سد کارشناسی شده ی نماینده ی خرمشهر، “عبدالله سامری” احداث شد. این سد با جدیت تمام، خروشِ حداقل قسمتی از رود شورا را کُشت و با اعلام کذب بودن برخی ادعاهای “دشت بزرگ”، تنها دریچه ی خود بنام “بای بای دشت بزرگ” را پیش روی شورا باز کرد.

مصاحبه ی جنجالی دشت بزرگ نیز دست کمی از اظهارات سامری نداشت. وی علنا نماینده ی خرمشهر و برخی مسولین استانی را مسبب اصلی عدم انتصابش بعد از رای نهایی شورا اعلام کرد. شورای مستاصل هم ناامید از انتخاب اولش به قصد انتخاب گزینه های بعدی وارد شور شد. در همین گیر و دار بود که فایلی صوتی از مکالمه ی تلفنی منتسب به “دشت بزرگ” و برادر یکی از اعضای شورای خرمشهر منتشر شد. اگر چه تاکنون صحت این فایل از سوی مراجع ذیصلاح تایید نشده است اما انتشارش برای خیلی ها حجت بود. این فایل از لابی گری عده ای برای ورود سیاسی به سازوکار شهر پرده برداشت و جاهایی که حاوی الفاظ نامناسب نسبت به مردم خرمشهر و بیت یکی از علمای شهر بود، شهروندان را به واکنش های مختلفی(اکثرا منفی)وا داشت.

شورا بدور از انسجام، در زمینی لیز بازی را آغاز کرده بود. غیبت های پرسش برانگیز، ترک مکرر جلسات، موضع گیری انفرادی، ترس از اعمال نفوذ نماینده یا افراد اجرایی منتسب به او و اختلاف شدید برسر انتخاب شهردار، مردم را ناامید و شاید از رای خود پشیمان کرده بود. شورا در اوج اختلاف، در نهایت کلید شهرداری را به دستان “دارابی” سپرد. “دارابی” با ورودش با گامهایی هوشمندانه نظر مثب نماینده، شورا و مدیران سازمان منطقه آزاد را جلب کرد. جلب نظری که ظاهرا دیری نپاییده است و امروز اخبار چندان خوشی ادامه حضور دارابی در خرمشهر بگوش نمیرسد. دارابی با ورودش، خیلی از مدیران میانی منتسب به قدرتهای بیرونی شهرداری را با برخی کمک های پشت پرده عملا جابجا یا غیر فعال کرد. کاری که به مزاق حامیانشان خوش نیامد و کار حتی به درگیری فیزیکی هم رسید.

شورا اما در این مدت هیچ عرض اندامی نداشت و بجای اعمال قدرت در روند توسعه ی شهری و برداشتن گامهای مهم زیر بنایی و کنترل کامل شهرداری، دچار تشتت آرا گشته و بواسط برخی اعضایش حتی مایه ی طنز شد. کانالهای تلگرامی جدا گانه اعضا آنهم صرفا با کارکرد پیام های مناسبتی ، انتشار کلیپ هایی از اماکنی که ربطی به حوزه ی نظارتی خرمشهر و شورایش نداشت، حضور و دعوت دائمی عده ای خاص از اعضای شورا در جلسات و انظار، کمرنگ کردن فعالیت برخی دیگر از اعضا و عدم تثبیت خود بعنوان یک نهاد نظارتی محکم از مهمترین چالشهای یکسال پیش شورای خرمشهر بود. در کنار اینها عدم تناسب تجارب شغلی و تحصیلات اعضا با کار شورا، عدم انتشار عملکردهای اعضا در رسانه ها بصورت یادداشت یا گزارش تحلیلی توسط خود اعضا، درگیری های سیاسی پشت پرده و عدم تمایل به دخالت در سیاستهای کلان استانی یاکشوری(حتی عدم اظهار نظر) نیز مانع از تبدیل شورا به یک نهاد نظارتی قدرتمند در چشم مردم شده است.

رضایتی نسبی از عملکرد شورا بین مردم دیده نمیشود و شورا هم نتوانسته اتحادی از خود بنمایش گذارد. شورا از تشتت آرا، فرد گرایی و آرمان گرایی رنج میبرد. بوی مجلس هم برخی از اعضا را مست کرده است تا بتوانند در انتخابات آتی پا جای پای “سامری” گذارند. این تمایل برای اشغال کرسی مجلس علی رغم تلاش برای پنهان کردنش، روزبروز بیشتر درحال نمایان شدن است و میتوان از فعالیت های رسانه ای و ایراد نطقهای شبهه انتخاباتی در جلسات به آن پی برد. این رقابت از گعده های شبانه و نطق های روزانه و پیام های عصرانه شوراییان پیداست و باید دید آینده ی سازندگی خرمشهر را چگونه رقم خواهند زد.

سطور فوق به بازآفرینی بخشی از حواشی فعالیت شورا پرداخته است و صدالبته بررسی عملکرد شورای ششم، نگاهی جسورانه تر ، قلمی دقیق تر و اطلاعاتی ذی قیمت تر میطلبد که از عهده نگارنده خارج است و میطلبد قلم بدستان روشنفکر و مطلع و منصف به آن ورود کنند.