۲- وقتی پافشاری استاندار خوزستان برای تردد ماشین های پلاک اروندی ،عرق از پیشانی گره خورده برخی از مدیران دولت را در می آورد، می شنویم که از خودروی ملی و خودکفایی و این جور چیزهای خیلی خوب می گویند. اینها همه خوبند اما چرا فقط برای خودرو ؟! مثلا چرا برای هزار و یک قلم کالای چینی که دَخل تولیدات داخلی  کشور را یکجا درآورده است،  کسی از غرور و استقلال و این جور حرف ها سخنی به میان نمی آورد.

۳- سالی ۲۰ تا ۲۵ هزار کشته برای جاده های ایران وجود دارد.  گفته می شود در ۸ سال جنگ ایران و عراق، تعداد شهدای حدود ۲۲۰ هزار نفر بوده است. اما اگر کمینه ارقام قربانیان تصادفات را در نظر بگیریم ، برای سه مقطع هشت ساله بعد از جنگ ، رقم کشته های جاده ای ایران به رقم هولناک ۵۰۰ هزار نفر خواهد رسید!

۴- ما ایرانی ها برای خیلی از چیزها نسخه نوشته ایم و البته این کار ما هنوز هم ادامه دارد. برای برخی چیزها اکنون نمی توان حرفی زد، آینده گویا خواهد بود. ولی برخی دیگر، مثل همین خودروی ملی ، نتایج شکست خورده اش از همین تصاویر ناراحت کننده خودروهای تصادفی آشکار است. با چه قیمتی می خواهیم باز هم به نوشتن نسخه های قدیمی ادامه بدهیم؟

۵- جان انسان، تجربه پذیر نیست. این فقط یک بار اتفاق می افتد. هر کسی فقط یک بار می تواند زندگی کند و تجربه زنده بودن را داشته باشد. اما چطور می شود که نسخه های ایرانی ما برای زندگی شهروندان، برای امنیت جانی شان ، اینطور شکست می خورد و باز هم تجویز می شود؟ خیر، این نسخه انسانی نیست.