خورنا_ علی ربیعی(علی بهار): انتهای خلیج فارس به ماهشهر هم رسیده و سپس از شهر هم اندکی عبور کرده تا رفته به جایی که امروز شهرک طالقانی است.

در گذشته های دور کوره هایش می نامیدند. یادگاری از کوره های آجر پزی بود که انگلیسی ها عجله داشتند زودتر آجرهایی برای خانه های سازمانی شرکت نفت آن سالهای استعمار تهیه کنند و به مردم یاد بدهند بعضی ها از بعضی ها سرترند.

آن یکی کارمند است با همه مزایایش و این یکی کارگر است و محتاج نان شب و تبعیضاتی زشت و نابکار که یادگارهای غم انگیزی از خود بجا گذاشت و گذشت.

از جمله همین گنداب آخر دریا که البته از قدیم تر هم بود. فاضلاب بی اجر و مواجب انتهای غمناک قرون و اعصار گذشته که راهی دریا می شد.

به زبان بومی به این گنداب دریایی خورِکون می گفتند. اسم نا زیبا و با مسمایی بود آن روزها که آرزو کنیم به پایان عمر کلام این کلمه رسیده ایم…

و داستان خورکون خود مثنوی هفتاد من کاغذی است که می تواند بستر صدها داستان و قصه رنج و دردمندی مردمی باشد که سخت کوشند و ناروایی طبیعت را در کنار ساحل خلیج فارس به جان خریده اند.

اما از طرفی چند سالی است که تلاش می شود بعد از این همه پیچ راهه ها در گذر کجدار و مریز زمان، پایانه دریا به وضعیتی قشنگ و آبرومند در آید که قابل تقدیر است.

آمدن آب دریا به مقدار مناسب در این بستر و حاشیه سازی سنگ نمای ساحل، آرامشی خواهد بود بر آلام سال های بسیار سخت مردم نجیب ماهشهر که در تمامی فصول از اشمئزاز بوی زُخم خورکون در عذابی جان فرسا بودند و شنیدن این نام خود تداعی گر همه بوهای بد عالم بود.

حالا که بسلامتی قرار است دریا همان دریای زیبایی شود که در تصور اهل خیال می گنجد و چون رودخانه ای زلال از میانه شهر عبور کند، مناسب است که نامش نیز تغییر اساسی یافته و با وضع شایسته مردم ماهشهر هم خوان گردد.

لذا پیشنهاد می شود که “خورکون”، منبعد به نام با مسمای “ آبراه بهار ” تغییر اسم یابد.