برگی از تاریخ ماهشهر، قسمت دوم/ اسحاق شکیبا

خورنا: پس از وقوع جنگ جهانی اول (۱۹۱۴ میلادی) با وجود اعلام بی طرفی دولت ایران، متفقین (انگلیس و روسیه) شمال و جنوب ایران را اشغال و کشتی های جنگی انگلیسی در اروند کنار کارون و خور ماهشهر لنگر انداخت و ارتش آن کشور شهرهای آبادان، خرمشهر، اهواز و ماهشهر را در سال ۱۲۹۳ شمسی به اشغال خود در آوردند.

از سوی دیگر، متحدی (آلمانی و عثمانی) مردم ایران را تحریک و آنان را دعوت به اتحاد علیه متفقین میکردند.

برخی از نمایندگان مجلس نیز که از اعلام بی طرفی دولت ایران نگران بودند به قوم رفته و با تشکیل کمیته دفاع ملی، مردم را به جنگ و جهاد علیه روس و انگلیس دعوت کردند.

البته، دولت اگرچه رسما اعلام بی طرفی نموده بود، ولی در عمل به گونه ی غیر مستقیم از گروههای مردمی حمایت میکرد.

همزمان با اشغال جنوب ایران توسط انگلیس، کشور عراق نیز که در آن زمان بخشی از خاک عثمانی بود، توسط آنها اشغال و شهر بصره به تصرف نیروهای اشغالگر در آمد.

در ماهشهر نیز ارتش انگلیس از راه بندر صادراتی و ثیف (مجیدیه) اقدام به پیاده کردن نیروهای خود (که بیشتر هندی بوده) کرد و به سوی شهر یورش آوردند.

مردم ماهشهر که از شروع جنگ و اردوگاه و پیاده شدن نیروی انگلیسی در مجیدیه با خبر شده بودند، با توجه به اینکه هیچ ساماندهی نداشتند، ولی وقوع آن را پذیرفته بودند.

پیاده نظام های انگلیسی به محض پیاده شدن به سمت ماهشهر راه افتادند و تا خور کور کنونی پیشروی کردند و خوشبختانه بدون درگیری به اردوگاه خود بازگشتند.

شاید همین خور کور باعث شد تا آنها نتوانند بیشتر پیشروی کنند، زیرا اول عرض و عمق آن بیشتر از حال حاضر بوده و دوم پلی بر روی آن نبود. لازم به ذکر که در آن زمان خور کور آخرین نقطه ی شهر بوده است.

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *