به گفته  وی خاتمی گرچه از ظرفیت بسیج برخوردار بوده و بازگشتش به این رقابت، مغتنم است اما الزاما توان ایجاد دولت کارآمد را ندارد، مگر آن که بازگشت دوباره وی به حاکمیت، برای کسانی که سال ها برای بیرون راندن وی و همفکرانش از حاکمیت تلاش کرده اند، قابل قبول باشد، وگرنه بعید است بازیگران فعلی صحنه سیاسی موجود در حاکمیت، روشی بهتر از قبل برای برخورد با وی در پیش بگیرند. تاکنون نشانه  پذیرش مجدد اصلاح طلبان و به ویژه محمد خاتمی در حاکمیت دیده نشده، لذا فعلا نمی‎توان روی این موضوع متمرکز شد.

وی گفت: خوشبختانه هم آقای هاشمی و هم آقای خاتمی، هر دو توان این را دارند که نیروها و نامزدهای موجود در نیروهای نزدیک به خود را طوری مدیریت کنند که بتوان در زمان اندک، به اجماع دست یافت. در عین حال، این حضور جدی این دو در صحنه، هنوز می تواند موجی از خوش بینی به آینده ایجاد کند و این نکته ای است که برای انتخابات پیش رو لازم است.

علی رغم این اظهار نظر، دربیکی مشخصا در خصوص ائتلاف ۲+۱ اصلاح طلبان با حضور خاتمی، روحانی و جهانگیری گفت: گرچه روحانی همچنان نامزد مستقل است ولی قابلیت و ظرفیت اجماع اصلاح طلبان روی وی وجود دارد. با این حال، از صحت و سقم این موضوع خبر ندارم، اما اساسا ائتلاف و اجماع، در شرایط حاضر، شاید مهم ترین و عملی ترین گزینه برای افزایش شانس موفقیت باشد. اگر تحلیل درباره حضور خاتمی و هاشمی را کنار بگذاریم که قطعا حضورشان تمام معادلات فعلی را تحت الشعاع قرار خواهد داد، از بین کاندیداهای منتسب به اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه رو، جهانگیری و روحانی، نسبت به سایرین، دارای شرایط مناسب تری از نظر سیاسی هستند. اما جز موضوع اقتصاد که مورد توجه همه نامزدهاست، موضوع حل مساله خارجی هم امری کلیدی و حیاتی است، موضوعی که باید با اعتماد کامل حاکمیت همراه باشد تا به انجام برسد و در عین حال، انتخاب وی، برای طرف خارجی هم پیام مناسبی از حل مسائل به همراه داشته باشد؛ در این حالت من فکر کنم اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه رو، یک گزینه بیشتر ندارند؛ گزینه ای که حضورش در عرصه سیاست خارجی، این موضوع را به اثبات رسانده، مورد اعتماد حاکمیت نیز است.”

دربیکی در پاسخ به این پرسش که آیا بدنه اجتماعی اصلاح طلبان از گزینه ای از اصولگرایان میانه رو ویا مستقل، مانند روحانی، حمایت خواهند کرد یا نه؟، گفت: این بستگی به چگونگی معرفی دارد؛ اگر از دل ائتلاف چنین گزینه ای بیرون بیاید، می توان به تحقق چنین امری امیدوار بود. به شرطی که بتوان این نکته را نیز تبیین کرد که شرایط حاضر کشور، به گونه ای است که افزایش بی برنامه و بی پشتوانه مطالبات سیاسی و اجتماعی، زمانی که قدرت مذاکره در حاکمیت وجود نداشته باشد، تنها باعث افزایش تنش های سیاسی و سرخوردگی‎های اجتماعی می شود که تبعات منفی بسیاری خواهد داشت. از همین رو شاید چاره ای نباشد که برخی نیروهای پیش روی سیاسی، کمی از مطالبات و شرط های خود کوتاه بیایند تا بتوان دولت کارآمدی را برای مهار خطرات جدی ای که همه ملت ایران را تهدید می کند، جایگزین دولت کنونی و همفکرانش کرد.