خورنا – فرزادشعبانی

نوشتاری به قلم میرحسین راشدی (فرهنگی و کارشناس حقوقی)

میدان نفتی رامشیر در سال ۱۳۴۱ توسط شرکت اکتشاف و تولید نفت کشف شد و بهره‌برداری از آن نیز در سال ۱۳۴۵ آغاز گردید. این میدان، ظرفیت تزریق روزانه معادل یک میلیون و ۷۰۰ هزار مترمکعب گاز و ۱۰ هزار بشکه مایعات گازی را دارد.

همچنین شهرستان رامشیر با داشتن ده ها حلقه چاه نفت در زمره‌ی شهر های ثروتمند ایران قرار می‌گیرد. با این حال، از این ثروت فقط آلایندگی ها و غصه هایش نصیبمان گشته است.
همه‌ی ما نیک می‌دانیم که برای رشد شهری در وهله‌ی اول به منابع مالی و در وهله‌ی دوم به مدیریت صحیح این منابع نیاز است.

زمین های کشاورزی حاصلخیز، رودخانه، منابع سنگی و معدنی، منابع نفتی و … همگی می‌توانند کاستی های موجود در بحث تامین منابع مالی را مرتفع نمایند. کاری که تا بحال انجام نشده و تمامی مدیران از نبود منابع مالی سخن به میان می‌آوردند. نبود منابع مالی شهرستان رامشیر می‌تواند ناشی از سو مدیریت و عدم پیگیری های قانونی و صحیح مسئولان این شهرستان باشد. مسئولانی که با هدف و شعار خدمت بر کرسی مدیریت می‌نشینند و وقتی راه به جایی نمی‌برند صرفا از نبود منابع و امکانات سخن به میان می‌آوردند. نکته‌ی عجیب آنجاست که اگر قرار است همه‌ی امکانات و منابع در اختیار شهر  باشد دیگر چه نیاز به فردی مبارز و دلسوز است؟!

اگر قرار بر مهیا بودن همه چیز است، هر کسی می‌تواند تا حدودی کار هارا پیش ببرد.
تفاوت، زمانی به وجود می‌آید که مدیران، با رایزنی ها و تلاش ها و پیگیری های خود، این منابع را برای شهر کسب نمایند و سپس با مدیریت صحیح، به بهترین بهره‌برداری برسانند.
امری که تا کنون شاهد آن نبوده ایم!

ادامه دارد…