احمدرضا رستمی

یلدایی دیگر از راه می‌رسد ولی شهرها خلوت، بیمارستانها پر و کرونا بر درب خانه‌ها دق الباب می‌کند.

شاید این ساده‌ترین تصویری باشد که می‌توان در مورد یلدای ۹۹ ارائه داد. یلدایی متفاوت‌تر‌ از گذشته که انتظار صبح صادق بیش از هر زمان دیگری در آن معنا پیدا می‌کند.

البته به چنین یلدایی باید تورم و گرانی‌، کاهش ارزش پول ملی و همچنین گسترش فقر در جامعه را هم اضافه کرد به نحوی که امسال در آستانه ورود به آن اگر گوش را بر زمین بگذاریم بی‌گمان صدای پای کوپنیسم دهه ۶۰ را خواهیم شنید.

اما در این بین حکایت خوزستانی‌ها در این چله کوچک زمستانی، اندکی با سایر نقاط کشور دارای تفاوت‌هایی می‌باشد‌ زیرا آنها علاوه بر مشکلاتی که در بالا به آن اشاره شد با مشکلات دیگری نیز دست پنجه نرم می‌کنند؛ مشکلاتی چون آبگرفتگی‌های پس از بارندگی‌ها و طواف آب و فاضلاب بر گرد خانه‌ها!

البته تا زمانی که شهرداری‌ها از بی پولی‌های‌ خود می‌نالند و همچنین سرنوشت اعتبارات تزریقی به استان نیز در هاله از ابهام قرار دارند مطمئن باشید حل چنین مشکلاتی در خوزستان همچنان به صورت موضوعی کان لم یکن باقی خواهد ماند.

یلدا در فرهنگ ایرانی نمادی از امید به گشایش و نمادی از انتظار برای رسیدن به فرداهایی بهتر است و مردمان خوزستان هرساله با تأسی از این باور، شب را تا صبح برای استقبال از اولین طلیعه‌های گرمی‌بخش خورشید سپری می‌کنند.

بنابراین ای کاش مسئولین خوزستان از این فرصت استفاده کرده و برخلاف رویه‌‌های سالهای گذشته که در این زمینه سکوت می‌کردند امسال با فرستادن پیامهای تبریک رسمی به مناسبت شب یلدا، نوید پایان تاریکی‌های مشکلات و رسیدن فجر صادق پیروزی را به مردمان نجیب این استان هدیه کنند.

احمدرضا رستمی ۲۹ آذر ۹۹ از اهواز.