محمدرضا مکوندی
یک شهرجنگزده بمعنای واقعی،ازابتدای شروع حنگ تحمیلی هفته اول مهرماه باهجوم سه فروندمیگ ۲۳به مسجدسلیمان وبمباران محله پشت برج وویرانی دهها خانه براثرانفجاربمب های خوشه ای آهنگ جنگ دراین شهرنواخته شد .مردمی متحیر وجنگ ندیده باانبوه شهدا درنخستین حمله هوایی وصحنه پدری گریان که جسددختر ۱۳ساله اس راازسردخانه کلگه گریان درصندلی عقب استیشن سواری قرمزرنگ خودنهاد هیچوقت ازخاطر مردم بهت زده ازاولین بمباران دشمن محونمی شود.وسپس تاپایان جنگ تحمیلی این شهرآماج حملات پی درپی دشمن بخاطر وجود تاسیسات نفتی ؛کارخانه تانکسازی،پایگاه هوانیروز وپادگان آموزشی شهیدمحلاتی قرارگرفت‌از مهرماه سال ۶۲با اصابت سه فروند موشک اسکاد اهدایی شوروی سابق به صدام وشهادت ۱۲۰نفرومجروحیت ۲۴۰نفرمسجدسلیمان وارد فازجدیدی ازحملات ویرانگردشمن قرارگرفت.واین حمله وسیع ترین وپرکشتارترین حمله موشکی دوران دفاع مقدس نام گرفت.
روزهابمباران ودرهربمباران تا هفت نقطه شهرویران وشهروندان بیدفاع درخون می غلطیدند ونیمه های شب اصابت پی درپی موشک های اسکاد حتی تا هفت فروند شب های جهنمی غیرقابل وصف برای مردم بیدفاع این شهررارقم می زند. مسجدسلیمان خط مقدم هجوم دیوانه واردشمن قرارگرفت.
صحنه های شهادت شهروندان بیدفاع همچون خانواده هایی خانواده های حجازی، کاتب زاده ومعرف درحالی که درخواب شامگاهی اسیرکین دشمن بعثی وبه شهادت رسیدندهیچوقت ازیاد نمی رود.
ترک شهر وسکونت همشهریان دربیابان های اطراف شهر درسرمای زمستان وگرمای تابستان درچادرها بخاطر اصابت موشک ها وبمباران های پی درپی باعث شدنه تنها شهرخالی ازسکنه وکاملا جنگزده شود که دربیابان های حومه شهرچون تمبی اردوگاه مردم آواره توسط میگ های ۲۳عراقی به رگباربسته شوند.
مدارس از۹ ماه سال تحصیلی ۶ماه تعطیل ومابقی ایام دست وپاشکسته با اضطراب فعالیت داشتند.
۱۲۰۰شهید۴۰۰۰جانباز ویرانی صدها خانه ومغازه واماکن آموزشی حکایت مظلومیت وایستادگی مسجدسلیمان دردوران دفاع مقدس بود.
مردمی که چنان آرامش روحی وروانی خودرا دردوران جنگ تحمیلی بواسطه حملات متعدددشمن ازدست دادندکه به جرات میتوان گفت همگی آرامش روانی خودرا ازدست دادند. وانبوه متولدین معلول این دوران عمدتا نتیجه استرس های شدید تحمیلی برشهروندان وازجمله مادران باردار از حملات وحشیانه ومرگباروقت وبی وقت دشمن بوده است.
مناطق مختلف این شهر طی ۹۰بار حمله هوایی ودرهربارمحلات متعدد ویران ودوبیمارستان شهرهم صحنه فرود پی درپی مجروحان رزمنده توسط چرخبال ها ازجبهه ها بودمراکزنظامی شهر همچون پادگان ها وتانکسازی وتلمبه خانه نفت نمره هشت وپالایشگاه بی بیان به همراه دهها منطقه مسکونی هدف دشمن دیوانه قرارگرفنند‌مسجدسلیمان یک شهرجنگی بمعنای تمام باویرانی گسترده یک شهرمتروکه که مردم به کوهها وبیابان ها ی اطراف پناه برده ورنج ها وزجرها کشیدند وآوارگی ودربدی رادباتمام وجود حس کردند.ودرحالی که مسجدسلیمان بوی خاک وخون می داد بناگهان ستادبازسازی جنگ نیز دراین شهرعلیرغم گستردگی خرابی های جنگ تعطیل واحجاف مضاعفی درحق مردم این شهرشد.
ایا این مردم که دربدترین شرایط دوران جنگ که فقط دریک حمله موشکی ۳۶۰شهیدومجروح برآرمان های انقلاب همچنان مصمم پایداری نمودندمستحق تجلیل نیستند؟
آیا این مردم شریف ومقاوم که همزمان باحملات گسترده دشمن بااعزام گردان همیشه پیروز سلمان فرزندان خودبه جبهه جنگ وتعمیرات تانک درزیربمباران که منجر به شهادت فرمانده کارخانه شد وصدها سورتی پروازعملیاتی پشتیبانی جبهه ها توسط فرزندان خلبان خود و دوپادگان آموزشی فعال درزمینه آموزش واعزام نیرو به جبهه ها مستحق تجلیل نیستند؟
اکنون بنا به تعریف ستادکل نیروهای مسلح ازمناطق جنگی کارکنان دولتی مسجدسلیمان ازبندالف ماده ۱۱۲ قانون برنامه پنجساله ششم توسعه فرهنگی ؛اجتماعی :اقتصادی درخصوص تعریف مناطق جنگی منطقه جنگی شناخته نشده اند واز حقوق پیش بینی شده متصور از اجرای این قانون محروم مانده اند.جالب اینکه پادگان های این شهر جزمناطق جنگی محسوب می شود!
این مردم بعلت هشت سال مقاومت وایستادگی در برابردشمن بعثی سزاوار تجلیل هستند ازستادکل نیروهای مسلح انتظار می رود در تعریف خود ارمناطق جنگی تجدیدنظر وشهری چون مسجدسلیمان را که چون خط مقدم درگیر حملات بی امان دشمن ومتحمل ویرانی های فراوان گردید در بازتعریف خوداحقاق حقوق گرداند.