علی چاروسایی- مدیرمسئول خورنا: در لحظه نوشتن این یادداشت، حدود یک ماه از قرنطینه خانگی بسیاری از مردم می گذرد. از روز چهار اسفند بسیاری از اصناف، بازاریان، فرهنگیان و در مجموع درصد عمده ای از مردم جز برای تهیه مایحتاج عمومی از خانه بیرون نرفته اند.

تکلیف برخی کارمندان دولتی و حتی تعدادی از بخش خصوصی مشخص است. آنها حقوق اسفند خود را دریافت کرده اند. همچنین در صورت ادامه این وضعیت این اصناف، حقوق فروردین خود را دریافت می کنند.

به طور مشخص برخی از اصناف و دست فروشان و مشاغل وجود دارد که درآمد آنها ساعتی و روزانه است. یعنی اگر روز یا ساعتی کار نکنند نانی برای خوردن ندارند.

برخی از آن در این شرایط به دلیل نبود هیچگونه درآمدی مجبور به حضور در بازار شده اند اما بخش عمده ای از آنان در خانه مانده اند و خود را قرنطینه کرده اند.

اکنون سوال اینجاست راهکار دولت و بالاخص استانداری خوزستان برای حل مشکل این بخش عظیم جامعه کار چیست؟ بسیاری از مشاغل آزاد چگونه باید نان زن و فرزند خود را تامین کنند؟ آیا می توان به فردی که خود از غم نان رنج می برد بگوییم در خانه بمان و تا آینده ای نامعلوم از کار دست بکش؟ چه کسی تامین مایحتاج اولیه این خود قرنطینگی بزرگ را برعهده گرفته است؟

آیا استاندار خوزستان که برای همه اصناف به جز ۵ صنف سوپرمارکتی، نانوایی، میوه فروشی، قصابی و داروخانه بقیه مشاغل و اصناف را با برچسب «غیرضروری» راهی خانه ها کرده است به دنیای درون خانه های این افراد هم نفوذ کرده که بدانند چه دارند و چه ندارند و شب را چگونه روز می کنند؟

آنها دیگر طبقه متوسط جامعه نیستند که بتوان آنها را با فیلم و سریال و کتاب در خانه ماندنی کرد و دغدغه اوقات فراغت آنها را داشت.  آنها غم نان دارند، با غم نانشان چه کرده اید؟