نوشتاری به قلم صالح خواجه (فعال اجتماعی و فرهنگی)- مطالبه گری از شاخصه های مهم توسعه سیاسی و مردم سالاری در جهت حضور مردم در جایگاه نظارتی است. انتخابات نیز ابزاری مهم در توسعه سیاسی و پیگیری حقوق عمومی و مشارکت مردم در مدیریت جامعه است

به زعم اندیشمندان و مصلحین، انتخابات در جامعه ما نقش واقعی خود در توسعه سیاسی و ابزار مردم سالاری برای نیل به رفع مطالبات‌ عمومی را از دست داده است و ارتباط این دو از هم گسیخته شده است.

دو گروه از کنش گران در کم رنگ شدن انتخابات در پیگیری حقوق عمومی شهروندان نقش مهمی دارند به طوری که بعد از انتخاباتی مانند انتخابات مجلس شورای اسلامی شاهد فعالیت غیر سازنده‌ی این دو دسته افراد در جامعه هستیم که اتفاقا در اقلیت هستند. دسته اول کسانی هستند که کاندیدای آنها به مجلس شورای اسلامی راه پیدا کرده است. آنها نماینده‌ی منتخب را تنها متعلق به خود دانسته و همه ی تلاش‌ خود را در جهت بهره مندی از مواهب پیروزی انتخاباتی خود به کار می برند و همه چیز را در قالب تنگ انتخابات تفسیر و تحلیل می کنند و در صورتی پیگیر مطالبات عمومی شهروندان خواهند بود که در جهت منافع انتخاباتی آنان باشد
لذا طوری جو گیر پیروزی انتخابات می شوند که از فردای پیروزی به فکر انتخابات چهار سال آینده افتاده و شعار خدمت به جامعه را فراموش می کنند.

دسته دیگر، اقلیتی هستند که بخاطر شکست در انتخابات، و دوری از تصمیم سازی‌ها و تصمیم گیری‌های جاری نه تنها همان اندک توان و اراده برای پیگیری مطالبات عمومی را ندارند بلکه نقش چوب لای چرخ رقیب پیروز خود را در پیش می گیرند و از به نتیجه نرسیدن برنامه های رقیب به خود می بالند. اینگونه فضای دو قطبی و تنازع آمیز، ضمن هدر رفت سرمایه های اجتماعی و انسانی، باعث به حاشیه رفتن نخبگان و کنشگران مصلح اجتماعی و کم رنگ شدن عقلانیت جامعه شده و نقش انتخابات را نیز به عنوان ابزار پرداختن به مطالبه اکثریت جامعه به ابزار تامین منافع اقلیت تقلیل می دهد. در نتیجه شاهد افزایش محرومیت ها و انباشته شدن مطالبات شهروندان خواهیم بود.

خلاصه کلام اینکه وظیفه و مسئولیت کنشگران آگاه، دعوت به مطالبه گری آرام و بدون جبهه گیری سیاسی و انتخاباتی است زیرا که نتیجه آن موجب رواج برادری و همدلی در جامعه و اولویت بخشی مطالبات عمومی در بین مسولان نیز خواهد شد.