خورنا |  بدون شک مقتضیات و نیاز های دانش آموزان با گذشته متفاوت است.

آیا تصمیم گیران و برنامه ریزان آموزشی و فرهنگی توانسته اند به این نیاز ها پاسخ دهند؟

✍به قلم محمدرضا انصاری نیکو/فعال آموزشی

ایجاد شادی و نشاط در بین دانش آموزان، همواره از جمله مهمترین اهداف و رسالت های آموزش و پرورش بوده است.
غفلت از شادی و نشاط، بویژه در دوره ابتدایی، طی چند سال اخیر به شدت مورد غفلت بوده، و می تواند زمینه ساز افزایش بیماری های روانی از قبیل اضطراب و افسردگی باشد.
با شادی و نشاط است که زندگی معنا پیدا می کند، و در پرتو آن دانش آموزان، خصوصا در دوره نوجوانی و جوانی می توانند خود را ساخته و پله های ترقی را طی کنند.
جامعه زنده و پویا، جامعه ای است که عناصر شادی آفرین در آن فراوان باشد.

نشاط و شادابی در مدرسه باعث رشد و شکوفایی در همه ابعاد وجودی یک دانش آموز خواهد شد.
در یک محیط شاد است که ذهن انسان پویا، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می شود.
در چند روز گذشته کلیپ هایی از رقص و شادی دانش آموزان تعداد اندکی از مدارس، در فضای مجازی منتشر شد، که واکنش ها به انتشار این کلیپ ها چه از طرف وزیر آموزش و پرورش و چه از طرف نمایندگان مجلس در نوع خود جالب بود.
یکی خواستار عزل مدیران مدارسی شده بود که این گونه کلیپ ها از آن ها منتشر شده بود، و دیگری خبر از تشکیل تیم سه نفره ای می داد که در حال بررسی موضوع هستند.

بدون شک متن این موزیک برای مدارس و دانش آموزان غیر قابل قبول بوده، و در فرهنگ ما این گونه الفاظ جایی ندارند؛ ولی باید این موضوع که چه عواملی سبب بروز این گونه رفتار ها شده است، بصورت تخصصی ریشه یابی شود.
برای مثال، امروزه بسیاری از موسسات آموزشی که در سطح شهرها تبلیغات گسترده آنها را می بینیم، و نفوذ زیادی هم در بین تصمیم گیرندگان و کسانی که خط و مشی های آموزشی را مشخص می کنند را دارند، شاهد هستیم، و می بینیم که چگونه به بهانه کنکور، دکانی برای خود باز کرده، و از خانواده ها و دانش آموزان سواستفاده مالی می کنند.

دلیل به وجور آمدن این گونه موسسات فقط می تواند یک چیز باشد، و آن هم وجود نقطه ضعف و خلاء در نظام آموزش کشور است، و اکنون ما همین نقطه ضعف را در بعد پرورشی شاهد هستیم.

چرا نمی خواهیم خواسته های دانش آموزان خود را بپذیریم؟
چرا نمی خواهیم بپذیریم که انتشار این گونه کلیپ ها به منزله یک رفراندوم پرورشی بوده و دست ردی بر برنامه های چندین و چند ساله پرورشی وزارت آموزش و پرورش است.

آموزش و پرورش باید در برنامه ریزی های فرهنگی و تربیتی خود توجه بیشتری به برنامه هایی که شادی و نشاط را به مدارس می آورند داشته باشد.

اگر برنامه های مدون و متناسب با سن دانش آموز، و از همه مهم تر متناسب با نیاز دانش آموز داشته باشیم، این گونه از خارج از بدنه آموزش و پرورش به دانش اموز آسیبی نخواهد رسید.

ولی متاسفانه این موضوع(شناخت نیاز دانش آموزان برای برنامه های شاد و پویا) هیچ گاه جزو اولویت های آموزش و پرورش ما نبوده، و اگر اندک کاری هم صورت گرفته، کاملا سطحی بوده، که نتیجه آن برنامه های بی حاصل و بدون زیرساختی بوده، که امروزه نتایج آن را شاهد هستیم.