به قلم بهرام عبدالهی آرپناهی

امروزه اهمیت توسعه بهداشت عمومی برای برقراری عدالت اجتماعی در حوزه سلامت بر هیچ‌کس پنهان نیست.
صبق اصل ۲۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برخورداری از تامین اجتماعی از نظر نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت های پزشکی به شکل بیمه و غیره را حق همگان دانسته و دولت را مکلف کرده که طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت های مالی سلامت و درمان را برای تک تک ایرانیان تامین کند. نگاهی گذرا به این اصل از قانون اساسی کشور نشان می دهد که توجه به سلامت و بهداشت مردم جامعه از مهم ترین حقوق انسانی است که قانونگذار به آن توجه ویژه داشته است. وقتی صحبت از حق سلامت به میان می آید منظور یک حق بشری است که به هرکس اجازه می دهد به تمام خدمات پزشکی، بهداشتی، آب سالم، غذای کافی، محیط زیست تمیز و محیط کار سالم در بالاترین سطح استاندارد فیزیکی و روانی آن دسترسی داشته باشد. بر این اساس نباید حق بر سلامت را به امر درمان پزشکی محدود کرد. حال آنکه امور بهداشتی بویژه بهداشت روانی نیز عرصه ای است که در دامنه حق سلامت قرار دارد و برای دولت ها و همین طور نهادهای مختلف اجتماعی مسئولیت آور است. جامعه بین المللی برای حمایت از حقوق بشر که حق سلامت نیز شاخه ای از آن است فعالیت فراوان داشته و برای دستیابی به این مهم در برهه های مختلف تلاش کرده ولی هنوز تا رسیدن به استانداردهای جهانی فاصله زیادی داریم.
با این حال در بعضی اقصی نقاط کشور از دسترسی به حداقل های بهداشت و سلامتی بازمانده اند.
نمونه بارز آن شهرستان اندیکاست .
اندیکا شهرستانیست بالغ بر۵۰.۰۰۰هزار نفر جمعیت و مساحت ۲۳۹۱ کیلو متر مربع که دارای ۳ بخش ( مرکزی ، آبژدان ، چلو ) می باشد .
که در خود ۵۹۵ روستا را جای داده است .
به لحاظ بهرمندی از امکانات مردم این شهرستان در یک حالت بحرانی قرار دارند .
یکی از مهم ترین دغدغه های این روزهای مردم نبود یک بیمارستان مجهز به حداقل امکانات پزشکی می باشد .
که عدم وجود آن باعث بروز حوادث دردناک گوناگونی شده است .
گزارشهای مبنی بر مرگ ماداران باردار ، کودکان ، و غیره هر روزه به گوش می رسد.
هنوز هفته ای از مرگ کودکی که بر اثر عقرب گزیدگی نگذشته است .
درحالی که در گذشته هم موارد گوناگونی مرگ کودک بر اثر گرمازدگی . عقرب زدگی و حادثه های پیش پا افتاده زیادی اتفاق افتاده است .
و اما در سال ۹۵ خبر ها حاکی از تاسیس یک بیمارستان در شهرستان مردم را امیدوار کرده بود .
ولی بعد از گذشت مدتها هنوز خبری مبنی بر احداث بیمارستان و یا چرایی و چگونگی انجام آن نشده است.
و ظاهرا مهم ترین دلیل عدم احداث، مشخص نبودن مکان آن بعد از گذشت ۲ سال بیان کردند.
طبق قانون این وظیفه بر عهده کارشناسان وزارت بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی ، شبکه بهداشت شهرستان می باشد .
ولی بعد از کشمکش های فراوان عده ای خاص این وظیفه خطیر را بر عهده مسئولین شهرستانی گذاشتند .
حالا بعد از گذشت این زمان و عدم موفقعیت در به نتیجه رسیدن از مسئولین مربوطه سوالاتی مطرح می شود که باید پاسخ گو باشند .
که مسئولین در این راستا چه اقداماتی انجام داده اند .؟
براساس چه هدفی مسئولین قرار است مکان را انتخاب بکنند.؟
چرا بعد از این همه زمان هنوز مکان مشخص نشده است .؟
چه کسانی باید این مسئله را بررسی بکنند ؟
آیا این افراد تخصص لازم برای این کار را دارا هستند ؟
و اینکه چه کسی جواب این تاخیر در کار را می دهد .
و تکلیف خانواده های که هر روز مشمول حادثه می شوند چیست .؟
تا کی قرار است این وضعیت ادامه داشته باشد