دکتر فریدون امیدی عضو هیات علمی دانشگاه – خورنا – در مهد کودک های ایران ۹ صندلی می گذارن و به ۱۰ بچه می گویند هر کسی نتواند سریع برای خودش یک جا بگیرد باخته است. بعد ۹ بچه و ۸ صندلی و ادامه بازی تا یک بچه باقی بماند. بچه ها هم همدیگر را هُل میدهند تا خودشان بتوانن روی صندلی بشینند! اما در مهد کودک های ژاپن ۹ صندلی می گذارند و به ۱۰ بچه می گویند اگه یکی روی صندلی جا نشد “همه” باختید!

لذا بچه ها نهایت سعی خودشان را می کنند و همدیگر را طوری بغل می کنند که کل تیم ۱۰ نفره روی ۹ تا صندلی جا بشوند و کسی بی صندلی نماند! بعد ۱۰ نفر روی ۸ صندلی، بعد ۱۰ نفر روی ۷ صندلی و همینطور تا آخر…

در ژاپن کار تیمی ، مهربانی ، نوعدوستی ، کنار هم بودن و با هم بودن را ابتدای پرورش ، در روند اجتماعی نمودن کودکان به آنها یاد می دهند.
بدین ترتیب است که در فرآیند رشد ، تلاش جمعی، تشویق جمعی و ارزش گذاری کار گروهی و تیمی بعنوان یک فرهنگ القاء می شود و هیچ شخصی برای تصاحب یک پست مدیریتی به همنوع خود هُول نمیدهد و فرهنگ کار و بهره وری شکل می گیر و مردم ژاپن سختکوش ترین ، مسئولیت پذیرترین و مهربانترین مردم‌جهان‌ می شوند. زیرا از کودکی یاد گرفته اند که برای هم و به فکر جای هم باشند.

آنها درک کرده اند که اگر جایی برای همنوع شان نباشد ، پیوسته باید به فکر ستیز برای تصاحب جایگاهها باشند و امنیت آنها نیز به تبع این ستیزها سلب می شود و کشورشان پیوسته بجای اندیشیدن با هم و استفاده از خرد جمعی می شود تلاش های خودخواهانه برای خویشتن خویش.