خورنا | محمود طیب: روز جمعه است و من خسته و کوفته از شیفت کاری راهی خانه می شوم.
به پایانه ی اتوبوسرانی شهید فهمیده می آیم. تمام جایگاه ها و ایستگاه های پایانه خالی از اتوبوس اما مملو از مسافرانی است که عده ای در رفت و آمد و عده ای نیز داخل ایستگاه های مقصدشان در انتظار نشسته اند.
ساعت چهار عصر است. در ایستگاه می نشینم و پس از مدتی از شهروندی که بقچه ی کارگری اش را در بغل گرفته می پرسم اتوبوس کی رفت؟ می گوید من از ساعت یک اینجا منتظر اتوبوس هستم ولی هنوز نیامد. می گویم چرا با تاکسی نرفتید؟ می گوید حقوقم نمی رسد و ندارم.
به مسئول کیوسک مدیریت پایانه مراجعه می کنم و می پرسم چرا اتوبوس نیست؟ می گوید جمعه ها از ساعت یک و نیم تا پنج ماشین نداریم.
می گویم چرا در ایستگاه ا اعلام نمی کنید کتباً که شهروندان در جریان باشند؟ با لحن خشن و تندی می گوید خب بیایند و بپرسند.
شدت تکریم ارباب رجوعش من را در نهایت رضایت آشفته می کند و می گویم آیا رییس سازمان اتوبوس رانی از این وضعیت آگاه است؟
می گوید اتوبوس نداریم و جز این چاره ای نداریم.
و مردم را می بینم که یکی یکی از ایستگاه ها به سمت خطوط تاکسی راهی می شوند و عده ای دیگر را که بی خبر از موضوع روانه ی ایستگاه های مسیر مقصدشان هستند.
از ایستگاه خارج می شوم و کارگران و مردمی را می بینم که می گویند تا پنج منتظر می مانیم تا اتوبوس مسیرمان بیاید.
و مسئول سازمان را به یاد می آورم که در حالی که سازمانش اتوبوس ندارد در روزهای اداری، اتوبوس هایش را در اختیار سازمان های دیگر قرار می دهد و روزهای جمعه نیز مردمش بیش از چهار ساعت در انتظار اتوبوس برای بازگشت از شیفت کاری به خانه هستند تا در کنار خانواده، این مهم ترین بخش اجتماع و زیرساخت آینده و کشور باشند.