خورنا- در سالهای ابتدایی که راه آهن به اندیمشک وارد شد و ایستگاه راه آهن اندیمشک یکی از مهمترین بخش های خط تهران- جنوب گردیده بود مردم اندیمشک هیچ گاه فکر این را هم نمی کردند روزی برسد که راه آهن مانعی بزرگ بر سر راه توسعه اندیمشک شود.

راه آهن اندیمشک که از میان شهر می گذرد مرکز شهر را به دوپاره تقسیم کرده، این موضوع باعث رکود و عدم رونق اقتصادی و علاوه بر آن عدم دسترسی سریع و آسان جمعیت قابل توجهی از مردم اندیمشک به خدمات شهری گردیده است.

در این میان سال هااست تلاش های زیادی برای خروج شهر از بن‌بست و ایجاد گذرگاه هایی برای اتصال بخش های جدا شده شهر صورت پذیرفته که همواره با مخالفت مدیران را آهن مواجه شده وبی نتیجه مانده است.

مدیرانی که نشانه داده اند دغدغه‌ای جز منافع شخصی و سازمان مطبوع خود ندارند و از هیچ تلاشی برای رسیدن به مطامع خود کوتاهی نمی کنند.

مخالفت های برخی از این مدیران و افراد حاضر در مجموعه راه آهن اندیمشک تا جایی پیش رفته که در جلسات مختلف به صورت علنی بیان می شود و حتی این افراد برای جلب نظر مدیران بالا دستی خود حاضر به وارانه جلوه دادن حقایق و نشان دادن نقشه ها و اسناد ناقص و خلاف واقع به آنان هستند.

حال سوالاتی که در ذهن مردم اندیمشک ایجاد شده این است، که آیا راه آهن و مدیران حاضر در آن باعث توسعه شهرستان گردیده اند یا سدی محکم بر سر راه آن هستند؟ 

آیا مدیران راه آهن به دنبال منافع شخصی خود هستند یا منافع و خواسته های بحق عموم مردم که همان بازگشایی مسیرها و ایجاد گذرگاه مناسب برای دسترسی راحت و آسان به خدمات شهری است؟ 

نقش مدیران بومی راه آهن در اندیمشک در رسیدن مردم به خواسته های خود مثبت است یا منفی؟ 

اما مهمترین سوال از هزاران سوال بی جوابی که سالها است در ذهن تک تک ساکنان اندیمشک نقش بسته این است که، آیا مدیران بومی شهرستان دغدغه شهر و دیار خود رادارند؟ و آیا تلاشی برای رسیدن مردم به خواسته کوچکشان از راه آهن انجام داده اند.

به هر حال آنچه واضح و مبرهن است مخالفت های پی در پی مدیران بومی و غیر بومی و منفعت طلبی وعدم توجه به خواسته های به حق مردم است خواسته ای که آن قدر پیش پا افتاده بوده که این حجم از مخالفت هابا آن مردم را حیرت زده کرده است.

مدیران راه آهن چگونه می توانند پاسخی مناسب برای سوالات مردمی که سال هاست منتظر خروج شهر از بن‌بست هستند پیدا و در چشم مردمان اندیمشک بنگرند، مردمانی که دغدغه ای جز توسعه و شکوفایی شهرستان نداشته، ندارند و نخواهند داشت.