آموزش و پرورش و ضرورت توجه بیشتربه فضای مجازی
خورنا – این روزها سوالات مهمی ذهن خانواده و مربیان و مسئولین را با خود درگیر کرده است. این سوالات را عمدتا از زبان بیشتر افراد جامعه، مخصوصا آنها که به هر دلیل علاقه ای به عرصه مجازی ندارند ، بیشتر مطرح می شود. این که پدریامادری تصمیم می گیرد در همان لحظه ورود فرزندان ، گوشی های موبایل را از آنها گرفته و در جایی بگذارد که مشغولیت ذهنی برای آنها ایجاد نکند و بیشتر در جمع واقعی باشند تا جمع پریشان و مجازی دنیای شبکه های اجتماعی، در واقع به دنبال اعتراض به همین شرایط مدرن است.
تعیین راهبرد جدی و نیز طراحی های لازم در دروس و کتابهای آموزش و پرورش ضرورتی اساسی است که در کنار موضوعات دیگری همچون ارتقاء فکری معلمین و مدیران مدارس و خود این نهاد، باید جدی گرفته شود.
در واقع به نظر می رسد روندروبه رشدوهمه گیرشدن فضای مجازی و شبکه های اجتماعی بخصوص درمیان نسل جدید ما، آینده آموزش و پرورش را با بحرانی رو به رو می کند که در آن، دانش آموزان، علاقه ای به کتب درسی نخواهند داشت و وحتی ممکن است که بزودی کتاب، به منزله، یک جزوه دم دستی برای این بخش از جامعه تلقی گردد.
کتابهایی که در برابر امکانات رایانه ای و جاذبه های اینترنتی، جذابیتی نخواهند داشت و در آن صورت آموزش و پرورش بعنوان متولی اصلی تعلیم وتربیت ، دچار مشکلات عدیده ای خواهد شد.
هوشمند سازی مدارس، تحمیل زودرس فضای ارتباطی جدید بر آموزش و پرورش است. اما آیا تاکنون موفق بوده ایم؟
این سوال وسوالاتی ازاین قبیل به دنبال القاء نا امیدی و نگاه بدبینانه به اموزش و پرورش نیست، بلکه طرح مساله ای دوباره درباره تاثیر فضای مجازی بر آموزش و پرورش است تا موثرتر و جدی تر در این باره بیندیشیم و سریع برنامه ریزی کنیم.
امروزه آموزش و پرورش بلاجبار، نیاز به استراتژی کارآمد وفرآیندی بروزتر دارد تا پویاتر از قبل شده و مانند نهادهای دیگر اجتماعی و فرهنگی کشور ، در پی دنیای مجازی ومعضلات گاه وبیگاه آن نباشد ومانندآنان نداند که فرجام این راه بی پایان کجاست.
در این شرایط آموزش و پرورش کمک و همراهی بسیاری از سازمانهای علمی ونخبگان عرصه فضای مجازی را می طلبد . نخبگانی که با پتانسیل بروز بودن وتخصص فنی وتسلط برداده ها وبا مدیریتی مبتنی برآموزش وپرورش پویا می توانند نقشی جدی در کمک به تعلیم وتربیت کشورنمایند .
غلام عباس کاظمی