خورنا -روزهای پنجشنبه وجمعه گذشته خرمشهر میزبان مسابقات کشتی باشگاه های جهان بود. اتفاقی بس میمون که با تمام نقدها قابل تقدیر است. صبح روز اول بقصد حضور دراین رویداد مهم ورزشی که در تاریخ شهرم بی سابقه می نمود ، بسمت مجموعه ورزشی جهان آرا بره افتادم. درمسیر باخودفکر می کردم که با توجه به تعطیلی طولانی مدت وچندین ساله تنها استادیوم شهر وقهر تماشاگران باورزش، اینبار هم استقبال درخوری ازاین رویداد ورزشی صورت نمی گیرد.
سالها بود که تماشاگرخرمشهری دیگر به ورزشگاه نمی آمد وهمیشه تنها میهمان سکوهای خالی ، سرمای زمستان یا آفتاب تابستان بود وبس.

نمی دانم شاید چون مجید ورحیم بشکار ها وخادم پیر وسنتاب ها یا سیدمحمدعلوی وکاملی مفردی ها دیگر درآن هنرنمایی نمی کند وبقول معروف دلی نمی گیرند که دل بدهند.
وارد سالن که شدم ف جمعیت رو که دیدم تعجب کردم. سالن درشرف پرشدن بود.خیلی خوشحال شدم ولی بازهم یه مشکلی وجود داشت واونهم تشویق بود.
تشویق هدفمند ویکپارچه یا همون فرهنگ تشویق دراستادیوم که خرمشهر بیش از ۳۵ سال است با آن نا آشناست. یک ساعتی که ازشروع رقابتها گذشت ، دیدم چند بوقچی و یک لیدر تیم صنعت نفت که واسه دیدن مسابقات اومده بودند میدون داری کردن والحق والانصاف هم تماشاگران خرمشهری حق میزبانی رو خوب ادا کردن.
صدای یکدستشون با شعارهای خوزستان برزیلته ، این تیم شیرانه یا علی مدد وفریاد نام قهرمانان ورزشی حاضر در سالن ، لرزه به سالن که چه عرض کنم ، لرزه به خیابانهای اطراف می انداختند.
دیگه دل تو دلم نبود وبسیار خوشحال از اینکه این مسابقات هرچی واسه خرمشهر نداشت ، این خیر وبرکت رو داشت که پس از سالها مردم شهر با ورزشگاه آشتی کنن و فریاد پرشور تماشاچی ها در شهر طنین انداز می شد.
دیگه وقت رفتن بود . ازاز سالن خارج شدم ولی خوشحال از اینکه برای اولین بار این حس رو داشتم که خرمشهر پس از سالها دارد نفس می کشد.
غلام عباس کاظمی – فعال اجتماعی