تصمیم گیرنده ۱۴۰۰ میلیارد ریال بودجه شهرداری بندرماهشهر، فقط یک نفر است؟!/ خرد جمعی در شهرداری جایی ندارد
خورنا – متأسفانه در سطح مدیریت شهری نگاه علمی و کارشناسانه به مقوله مشارکت شهروندی وجود ندارد و در بدنه مدیریت شهری این نگاه رسوخ نکرده و نمود لازم را ندارد.
به طور حتم در سطح شهرها و کلانشهرهای مختلف، مدلها و الگوهایی از مشارکت مردمی وجود دارد که باید در این زمینه از مدلها و تجربه سایر شهرها در مدیریت مشارکتی شهر بندرماهشهر بهره جست.
البته هر شهری بسترهای بومی و محلی مربوط به مشارکت را دارا میباشد که باید در بهرهگیری از مدلهای جدید مشارکتی به آن توجه کرد. از قدیم گفتند که همه چیز را همه کس دانند اما متاسفانه در این شهر تصمیم گیریهای یک طرفه، از بالا به پایین و مدیریت آمرانه و بدون پاسخگویی از ویژگیهای اساسی مدیریت شهری بخصوص شهرداری میباشد.
بسیاری از تصمیماتی که در گذشته نه چندان دور گرفته می شد ناشی از عدم وجود نمایندگان مردم در تصمیم گیری های کلان شهرداری بوده و نگاه من سالارانه به جای نگاه اجتماعی بیشتر حاکم بوده است. متأسفانه علی رغم حضور نمایندگان مردم در شورای شهر و انتظار تغییر این کارکرد همچنان نظرات و نیازهای شهروندان چندان در تصمیمات مدیریت شهری دخالتی نداشته، نتیجه این موضوع، عدم استفاده از ظرفیتهای مشارکت مردمی و عمومی است.
در یک دهه گذشته و پس از روی کار آمدن اعضای شورای شهر تلاشهای بسیاری در جهت نهادینه کردن مدیریت شهری اجتماع محور و مردم سالار صورت گرفته است ولی با بررسی وضع امروز خود ، تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله بسیــــــار است.
لازمه مشارکت اجتماعی توجه و به کارگیری و استفاده از نظرات و نیازهای شهروندان در امر مدیریت شهری درهمه حوزهها به ویژه نیازهای اولیه اجتماعی میباشد .
نتیجه این امر اجرای پروژه هایی همانند ساخت هتل، سیتی سنتر و هزینه های بسیار بالای احداث مرکز تفریحی و بام ماهشهر است که مطمئنن مورد نیاز اولیه این شهر _آن هم با بودجه عمومی_ نبوده نمی باشد و اگر قرار بر اجرای این پروژه ها بود، شهرداری میبایست به عنوان مشارکت کننده، از بخش خصوصی حمایت میکرد.
تحلیل موضوع :
شکی نیست که اگر یک ایراد با یک اشکال در اطراف ما باشد و به دیدن آن عادت کنیم بعد از مدتی دیگر آن ایراد را نخواهیم دید . بعداز پرسشی از سوی یکی از دوستان قدیمی که سالیان درازی به این شهر نیامده بود گویی چشمانم باز شد و شکه شدم !
“ماهشهر هنوز فاضلاب هاش روبازه ؟!”
اینکه اجرای فاضلاب در تخصص کدام حوزه است و … هدف این گزارش تحلیلی نیست بلکه علت پوشیده بودن آن از انظار مسئولین و دلایل آن هدف گزارش می باشد . برای یافتن پاسخ به شهرداری رفتیم و وقتی به درب شهرداری رسیدیم مسئله ایی جالب نظر ما را جلب نمود:
کلیه پرسنل شهرداری و کلیه کسانی که میخواهند وارد شهرداری بشوند باید از روی این فاضلاب رو باز بپرند!!
طبیعی است کسی که ۲۰ سال عمر خود را از روی این فاضلاب می پرد دیگر فاضلاب های رو باز سطح شهر را نخواهد دید. برای دیدن شهردار و ارائه این موضوع به سمت سالن اداری راه را پیش گرفتیم . در هر اداره و یا نهاد مردمی که وارد می شوید در درب ورود واحد اطلاعات از شما می خواهد دلیل حضور خود را شرح داده و با راهنمایی مناسب شما را به سمت محلی که باید مراجعه کنید راهنمایی می کند .
از درب ورود که وارد شدیم خبری از واحد اطلاعات نبود. در طبقه همکف راهرویی سرد و بی روح که فرقی با ادارات دیگر نداشت، وجود دارد. نمی دانم چرا انتظار داشتم منظره ای خاص ببینم که این شهرداری ثروتمند را از دیگر شهرداری ها متمایز نماید؟ یا اینکه اوج ذوق و طراحی این نهاد را در یک اثر شاید یک نظم ببینم اما اصلا تصور غلطی بود .
در طبقه اول گویی کار خاصی نیست و همه پله ها را بالا می روند . به دنبال آنها می روم تا دفتر شهردار را ببینم ، در انتهای پله ها در سمت چپ منظره ای شبیه آنچه در راهروی همکف دیدم مشاهده و در سمت راست خیل عظیمی از مردم را در صف به انتظار نشسته دیدم .
در ابتدا این تصور ایجاد می گردد که همه این آدم ها شاکی هستند و دنبال مطالبه حقشان آمده اند اما با کمی همصحبتی متوجه شدم که در این صف طویل از کسی که برای یک فرغون آسفالت درب منزل مراجعه نموده هست تا دوستانی که برای عرض ادب و دید و بازدید تشریف آوردند، وجود دارد.
براستی برای یک فرغون آسفالت باید شهردار را دید ؟
از تصمیم خودم پشیمان شده و تصمیم گرفتم نامه را به دبیرخانه تحویل بدم و از این بی نظمی جالبتر پاسخ دبیرخانه بود:
تا دستور شهردار نباشد نامه ثبت نمی گردد!
به دفتر بازگشته و شروع به تحقیق در مورد زمان بندی یک روز شهرداران در بیشتر شهرهای موفق ایران که درآمدی به مراتب کمتر از درآمد شهرداری ماهشهر دارند، گشتم.
زمان مناسبی را برای بازدید شهردار دیدم . می توانم روی ۲۱ درصد زمان شهردار که با حضور نخبگان می باشد حساب کنم و با ارائه سوابق خود بعنوان عضو افتخاری به این جلسه بپیوندم!
اما چرا وقتی این سوال را از سردفتر شهردار پرسیدم نگاه عاقل اندر … به من کرد ؟.. چرا حضار همه خندیدن ؟
جواب تمام پرسش هایم را یافتم .
در این شهر هنوز هیچ اعتقادی به خرد جمعی نیست . اینجا فقط یک نفر تصمیم می گیرد چه اجرا شود چه نشود . تصمیم گیرنده برای بیش از یک هزار و چهارصد میلیارد ریال بودجه فقط یک نفر است . و دریغ که همه چیز را همه کس دانند .
در گزارش قبل (لینک گزارش قبل) عدم مشورت مدیرشهری و عدم اعتقاد به اتاق فکر در مشکلات حاد سیتی سنتر پرداختیم و علت را در نوع تفکر یافتیم. پس گاهی زندگی یک سخت کوشی برای احقاق یک رویایی است که هیچکس جز شما قادر به دیدن آن نیست.