نوشتاری پیرامون حذف پیک نوروزی از برنامه دانش آموزان

عید بی پیک

شاید کمتر دانش آموزی باشد که از پیک نوروزی خاطرات تلخ و شیرینی نداشته باشد. شیرین از این جهت که در میان هیاهوی و هم همه های آقا من… آقا من… با اشتیاق پیک نوروزی خود را تحویل می گرفتیم و تند تند تمام صفحات رنگی آن را ورق زده و با هم کلاسی هایمان لطیفه های آن را می خوانیم و فارغ از هر قال و مقال بیرونی کودکانه می خندیدیم و شاد بودیم. با صدای زنگ مدرسه و اتمام کلاس خوشحال و خندان پیک نوروی خود را به خانه می آوردیم.علی رغم اینکه صفحات آن به صورت روزانه و بر اساس تقویم و ایام تعطیل تنظیم شده بود در همان روز اول چند صفحه از آن را می نوشتیم.
و اما تلخ تر و سخت ترین تصویر پیک نوروزی زمانی مقابل دیدگان ما دانش آموزان ابتدایی ترسیم می شد که روز سیزدهم فروردین بعد از یک عید خوب و تفریح عالی و لذت بخش تازه به خود آمده که فقط چهار صفحه از پیک نوروزی را تکمیل کرده ایم. ترس و وحشت تمام وجودمان را فرا می گرفت آرزو می کردیم معلم اصلا پیک ها را تحویل نگیرد یا حداقل بررسی نکند که چه میزان نوشته شده ایم… مدرسه، دل انگیز ترین مأوا بعد از خانه ترسناک ترین مکان تبدیل شده بود.به هر ترتیبی می بود چهاردهم فروردین می رسید و ما هم پیک نوروزی خود را تحویل می دادیم. ولی همیشه سوال های برای من حل نشده باقی ماند: چه کسی پیک های نوروزی را تصحیح می کند؟ چرا کسی نمره ما را از پیک نوروزی نمی گوید؟ چرا در امتحان از سوالات پیک استفاده نمی شود؟ و …
اکنون سال ۱۳۹۷ که در یک اقدام تحولی وزارت آموزش و پرورش توزیع پیک نوروزی را ممنوع اعلام کرده است. من دانش آموز سال های دور خاطری آسوده پیدا کرده ام و دلهره ای دیرینه از من دور شده است. با خود اندیشیده ام که حتما تصمیم سازان، تورقی به فلسفه تعلیم و تربیت داشته و در آنجا دیده اند که نظریه پرداز فقید تربیتی، کرشن اشتاینر اصل فعالیت آزاد را از ارزنده ترین اصول تربیتی معرفی کرده است. این اصل که نتیجه تحولی است که بر اثر پیشرفت زیست شناسی و روان شناسی در قرن نوزدهم رخ داده است. و بر اساس آن هر قدر بچه در سنین طفولیت بیشتر از برکات فعالیت برخوردار باشد از حس اقدام و استقلال بهرمند خواهد بود و بیشتر در زندگی آینده خود اطمینان خواهند داشت و تا رسیدن به کمال شایسته خویشتن مسیری را بدون شتاب و عجله طی خواهند کرد.
از آن چه گذشت می توان این نتیجه را تصدیق کرد که ارایه تکیف سازمان دهی شده عیدانه تحت هر عنوانی مثل پیک نوروزی نتیجه مطلوب تربیتی به دنبال نخواهد داشت. و اما نباید از این وفقه چهارده روزه تحصیلی که شاید تهدیدی برای انجام یک یادگیری معنادار باشد غافل شد و این باعث کسستگی ریل یادگیری کودک گردد. مدرسه و خانه به عنوان کانون های یاددهی – یادگیری با همکاری هم باید برنامه ای هوشمندانه برای استفاده از ایام تعطیلات نوروی و هدایت یادگیری دانش آموزان در راستای اهداف آموزش و پرورش تنظیم نمایند. با معرفی روایت های ابوالفضل بیهقی از زندگی حسنک وزیر و شاهکارهای شاهنامه و داستان های سعدی و حافظ … و سایر آثار روایت گری که در ایران اسلامی سابقه دیرینه دارد همه و همه را گواه صدق و غنی اثر تربیتی روایت گری قلمداد نماید. با تدارک زمینه و مشوق های مختلف می تواند فعالیت آزاد دانش آموزان را تقویت و این فرهنگ کهن روایت گری را در این سرزمین کهن جانی دوباره ببخشند. هر کدام از دانش آموزان با روایتی خلاقانه و یا داستان های به نقل از بزرگان (که شاید بدلیل تغییر سبک زندگی و کاهش ارتباط های بین نسلی کاهش یافته است) درسی بزرگ از زندگی مشق کنند و در مجموع از این رهگذر پیک نوروزی تصویر گر روایت های از زندگی دانش آموزان و پیوند زنجیره یادگیری در خانه و مدرسه باشد. و ابوالفضل بیهقی ها دوباره زنده شوند…
اسماعیل رحمانی _ فعال آموزشی
اسفند ۱۳۹۶

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *