“امیر کبیر و ما” ضـرورت پـرورش نیــروی انسانـی در سطـوح کلان

با توجـــــه به تعداد کم مسئولان تاثیرگذار خوزستانی در سطح وزیران و معاونین وزیر، سطوح مختلف قوه ی قضائیه و نهادها و ارکان حکومتی ، به نظر می رسد پرورش نیروی انسانی در سطوح کلان، مهم ترین و موثرترین کاری باشد که هر مسئول دلسوز می تواند برای فرزندان این دیار و به تبع آن ، استان خوزستان انجام دهد.

خورنا – ” امیرکبیر و ما ” ضـرورت پـــرورش نیروی انسانـــی در سطــوح کلان

تقریبا همه ی ایرانیان با نام امیرکبیر آشنا هستند و به این بزرگ مرد آسمان سیاست ایران افتخار می کنند و به نیکی از ایشان یاد می کنند. در خصوص شخصیت، عملکرد و خدمات امیر، صدها کتاب و مقاله توسط نویسندگان داخلی و خارجی به رشته ی تحریر درآمده است.

ولی کمتر به این موضوع پرداخته شده است که چگونه میرزا محمدتقی فرزند کربلایی محمدقربان، آشپز میرزا عیسی قائم مقام اول و بعدها میرزا ابوالقاسم قائم مقام ثانی، به مقام صدارت رسید ، آن هم در دوران قاجار که نه خبری از مدرسه بود و نه دانشگاه.

هر چند میرزا محمدتقی خان در هوش نابغه بود، پشت کار شگفت انگیزی داشت، دلیر و جسور بود، مناعت طبع داشت و به خواری تن نمی داد و قس علیهذا
ولی بودند شخصیت های همطراز با امیر، هم در آن دوران و هم در روزگار بعد از امیر

اما چرا امیر به چنین مقام و موفقیتی دست یافت؟

لازم به توضیح است که در تکوین شخصیت و موقعیت امیر عوامل متعددی موثر بودند؛
-مطالعه ی ترجمه ی کتاب های اروپائیان
-اعزام های متعدد به خارج
– مسئولیت مهم در کنفرانس ارزنه الروم
– تعقیب کردن پیشرفت عثمانی ها و اروپاییان
اما اگر خاندان قائم مقام فراهانی نبودند، امیر هرگز به این موفقیت ها دست نمی یافت،
خاندانی که خدمات بزرگی در دوران قاجار به ایران نمودند
قائم مقام که شخصا آموزگار پسران ولیعهد بود، میرزا محمدتقی، فرزند کربلایی قربان آشپز را در کنار شاهزادگان تعلیم می داد
قائم مقام فقط به درس فارسی و عربی و مشق خط ، میرزا تقی نمی پرداخت، عمده تر از آن به نمو شخصیت و پرورش استقلال فکر و منش او توجه داشت و آینده ای درخشان برای وی متصور بود، قائم مقام در نامه ای می نویسد: ” این پسر ( محمدتقی خان) خیلی ترقیات دارد و قوانین بزرگ به روزگار می گذارد “.
امیرکبیر نیز همواره حق شناس بود و در اوج قدرت از مخدومش به ” مولای من قائم مقام ” یاد می کرد و هیچ گاه دین اخلاقی خود را نسبت به قائم مقام فراموش نکرد.
در حقیقت نه تنها امیرکبیر، که ما نیز به خاطر پرورش و تربیت امیرکبیر و به تبع آن اقدامات وسیع امیر، به خاندان قائم مقام فراهانی مدیون هستیم.
وقتی پرورش یک نفر، اینچنین می تواند بر پیشرفت و توسعه ی کشور موثر واقع شود و تا چندین نسل بعد اثرات مثبت بر زندگی مردمان آن دیار بگذارد؛ چرا ما نباید در این دوران چنین کنیم و امیرکبیرهای جدیدی متناسب با دوران خودمان پرورش دهیم؟

با توجه به تعداد کم مسئولان تاثیرگذار خوزستانی در سطح وزیران و معاونین وزیر، سطوح مختلف قوه ی قضائیه و نهادها و ارکان حکومتی ، به نظر می رسد پرورش نیروی انسانی در سطوح کلان، مهم ترین و موثرترین کاری باشد که هر مسئول دلسوز می تواند برای فرزندان این دیار و به تبع آن ، استان خوزستان انجام دهد.

به قلم؛ عابدین سلیــــــمانی

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *